Znak opłaty pocztowej służy do uiszczenia opłaty za usługi, które poczta ma dopiero wykonać. W zależności od celu emisji znaczki dzieli się na obiegowe oraz specjalne. Specjale to najczęściej walory okolicznościowe. Są również wydawane dla upamiętnienia ważnych wydarzeń lub ich rocznic (historycznych, społecznych, kulturalnych). Część znaczków specjalnych wyróżnia wybitne osoby szczególnie zasłużone. Ponadto Poczta Polska w ten sposób uhonorowuje rocznice i imprezy polityczne, filatelistyczne itd. Znaczki te zwykle emitowane są jednorazowo, w znacznie mniejszych nakładach niż znaczki obiegowe. Niektóre wydawane są w bloku lub z przywieszką. Znaczki pocztowe, zarówno obiegowe jak i specjalne są obiektem pożądania dużej grupy społeczeństwa. Z czasem na świecie powstało cenione hobby polegające na zbieraniu znaczków pocztowych. Nazywa się je filatelistyką, choć jest to raczej obiegowe rozumienie tej nazwy.

Filateliści kolekcjonują również obiekty związanych z filatelistyką. Są to datowniki okolicznościowe, całostki i całości pocztowe. Z tego zainteresowania zrodził się z biegiem czasu cały ogromny przemysł dostarczający kolekcjonerom instrumenty potrzebne do obsługi swych zbiorów. Proponuje on, często za spore pieniądze, np. wyjście poza przechowywane walorów luzem w zwykłej kopercie. Dlatego większość kolekcjonerów przechowuje swe zbiory znaczków w klaserach. Podobnym procesom podlegają i inne papiery wartościowe. Dzieje się tak jednakże na mniej powszechną skalę. Zjawisko wielokrotności generowania zarobków przez emisję papierów wartościowych jest bardzo ciekawym zagadnieniem. Pieniądz pojawia się raz w chwili wydania papierów. Dwa po ich wykorzystaniu. Trzy na rynkach kolekcjonerskich. Ta zależność, mam nadzieję, znajdzie kiedyś swe opracowanie naukowe, co byłoby niezmiernie ciekawym faktem.